Peki yüz yıldır süren bu hayal nasıl gerçekleşti? Bu devrimin sırrı nedir?
İşte bunları KAAN’ın yapıldığı TUSAŞ’ın Genel Müdürü Temel Kotil’e sordum. Üstelik mühendis Temel Kotil’e.
İlk sözü şu oldu: “Biliyor musunuz; KAAN için 1500 mühendis çalışıyor. Bunların yaş ortalaması 30’dur. Emin olun ki yeni nesil uçakları yaparsınız. Ama asıl olan o uçakları yapacak yeni nesilleri yetiştirmektir. İşte biz bunu başardık. Devrim budur.”
Bu cevap aslında; Gençliğin Türkiye’nin geleceğine doğru yürüdüğü o büyük yolculuğun ana kapısıdır.
Sohbetimiz sonra şöyle gelişiyor:
- Önce kimse inanamadı. Ama gerçek oldu. TUSAŞ’da kaç mühendis çalışıyor?
Fatih Bey burada en önemli şey genç mühendislerimizdir. Olayın sırrı budur. TUSAŞ’da toplam 7 bin mühendis çalışıyor.
- Peki KAAN için o genç mühendisler nasıl seçildi?
Mamalar konur. O diğerlerini beklerdi.
Tıpkı bir bebek gibi başını yastığa koyup;
Oyuncak ayısını dişlerinin arasına alıp öyle uyurdu. Adı Miço’ydu.
Ve inanın o yalnızca bir köpek değildi.
İnsanın algı evreninin çok ötesinde;
Başka bir dünyadan bakıp, bizim dilimizi anlayan; Ama bizim algı kapasitemiz yetmediği için;
Onun dilini anlayamadığımız bir canlıydı.
Denizcilerin dilinden alarm veriyorum.
Defalarca yazdım. Anlattım. Önceki cumartesi günü yine yazdım:
“Fahiş marina fiyatları tekne sattırıyor. Amatör denizciler can çekişiyor.”
Arkadaşlar...
Tekne denilince öyle lüks yatlardan, devasa yatlardan bahsetmiyorum.
10-15 metrelik yelkenliler.
Bizim gibi üç tarafı denizlerle çevrili ülkelerde.
Ege ve Akdeniz gibi deniz turizmi için Allah’ın bir lütfu olan cennet koyların yeraldığı körfezlerde.
Müthiş... Muazzam. İnsanı yerine çivileyen bir film bu.
İlk sahne; olimpiyat stadında kulvarda startı bekleyen sporcular. Patlayan bir tabanca.
İkinci sahne; Afrika’dan bir yer. Bir kalaşnikof tüfeğe sürülen bir mermi. Ve ateş. Koşarak kaçan çocuklar.
Ve şu söz:
-Herkesin koşma nedeni başkadır!
Olimpiyatlarda yarışacak “mülteci takımı” için yapılmış bu belgesel.
Ve seçmeler.
O kadar çok telefon ve mesaj alıyorum ki...
İşte Bodrum’dan bir telefon:
“Vallahi ben hep CHP’ye oy verdim. Ama kardeşim, oyumuzla rezil oluyoruz. Patlayan borular, çatlayan yollar. Kesilen sular. Sel baskınları. Patlayan kanalizasyon. Arıtma yetersiz. Yıllardır CHP’ye oy veriyoruz ama hep aynı perişanlık. Bu defa iktidar partisine mi oy versek? Bu defa yaşadığımız yeri düşüneceğiz.”
Bir tepkiyle yükseliyor elbette bu sorular.
Bir başka telefon Marmaris’te bir doktor arkadaşımdan:
“Yani Fatih inan, millet burnundan soluyor. Bunca yıldır CHP’ye oy veren vatandaş, şimdi artık yeter hizmet yoksa düş benim yakamdan diyor. Ben de şöyle diyorum; sahillerde oyum garanti diyen bu CHP anlayışından usandık.”
Yerel siyasetin genel isyanlarıdır bunlar.
Hatta daha ileri gideni var.
Doğu’yu Batı’ya bağlayan...
Irak’ın Basra Körfezi’ndeki El-Fav Limanı’ndan Türkiye’ye ulaşan, oradan Batı’ya açılan 1200 kilometrelik demir ve karayolu. Dünya ticaretinin yeni rotası...
Elbette bunları konuştuk ama daha sohbetin başında konu yerel seçimlere geliyor.
Soruyorum:
“Ulaştırma ve Altyapı Bakanı olarak şu anda bir numaralı gündeminiz nedir?”
Bakan Uraloğlu gülerek şöyle diyor:
“Bir numaralı gündem 31 Mart seçimleri...”
Seçimler deyince de tabii İstanbul...
1. Pırıl pırıl akan dere katran karası olmuş. Köylüler isyanda. Bitkiler kuruyor. Domatesler, biberler çürüyor. Balıklar, böcekler ölüyor...
Şikâyet ediyorlar.
Gazeteler haber yapıyor: “Bursa’da dereler siyah akmaya başladı...”
Çevre Bakanlığı’ndan yetkililer geliyor. Dereden örnekler alınıyor. Kimyasal kirlenme... Zehir... Çevredeki fabrikalara denetleme. Cezalar kesiliyor...
TÜRKİYE’nin Doğu Akdeniz’den Batı’ya doğru başlattığı “meltem diplomasisi” tatlı esintilerle devam ediyor.
Yıllardır kriz yaşadığımız Yunanistan’la yakınlaşma.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın Atina gezisi.
Tatbikat fırtınalarının estiği Ege’ye, meltem rüzgarlarını getiriyor.
Özellikle Ege’de Türk ve Yunan jetleri arasında yaşanan “it dalaşı”na son verilmesi talebi etkili oluyor.
Ardından yakın adalara vize kolaylığı.
Geldik bugüne...
Önceki gün Cumhurbaşkanı
