Gözyaşlarınızı ertelemeyin

Doğum nasıl doğal bir olay ise, ölüm de öyle.Tıp dünyasındaki gelişmeler sayesinde bazı bölgelerde ortalama insan ömrü daha uzun olabiliyor. Fakat sonucun hiçbir şekilde değiştirilemeyeceği de kesin. Şimdi 'Ben ölecek miyim.... ' diyerek ağlamaya mı başlayalım? Elbette hayır. Ölümü mümkün olduğu kadar az düşünüp, bize verilen zamanı değerlendirmeye çalışmalıyız. Büyük acılar bizi bulduğu zaman da, uygulamamız gereken yöntem çok farklı olacak. Kadınların bazı davranışlarına akıl erdirmek çok zordur. Önemsiz sıkıntılar çoğu zaman onlara bol bol gözyaşı döktürür. Ama büyük acılar karşısında soğukkanlılıklarını muhafaza edip bir damla gözyaşı dökmemeye çalışırlar. Kadınların böyle davranmalarının başlıca nedeni, gerektiğinde ne kadar güçlü olduklarını göstermektir. Kadınların hepsi böyle davranır diye bir iddiamız yok. Ama film izlerken ağlayan kadınların bir bölümü, filmde yaşanan acıları kendi hayatlarında yaşarken çok farklı davranıyorlar. Kadın, genç sayılabilecek bir yaşta hayata veda eden eşinin arkasından ağlamaya çekiniyor. Artık evinin tek yöneticisi olduğu düşüncesi, kadının göz pınarlarında biriken yaşları kurutuveriyor. Evin idaresi, çocukların sorunları derken acısını yüreğine gömüp, ele güne karşı da dimdik ayakta kalmaya çalışıyor. Ve genellikle de bunu başarıyor.Bir süre için, evet sadece bir süre için o evde her şey yolunda gidiyor. Annelerinin soğukkanlılığı sayesinde, hayatlarını eskisi gibi devam ettiren çocukların baba özlemi yavaş yavaş kayboluyor. Her şeyin yolunda gittiği sanıldığı sırada ise acısını yüreğine gömen kadının psikolojik sorunları, aileyi yeniden sıkıntıya sokuyor.Anılar için şükretmeli Bastırılmış duygular, kadının ruh sağlığına zarar veriyor. Eşinin mezarı başında iki damla gözyaşı dökmeyen kadın, yıllar sonra yaşama sevincini kaybediyor. Evet, kabul ediyoruz, insanın acılar konusunda başkalarına tavsiyelerde bulunması kolay. Aslında ateş elbette düştüğü yeri yakar. Ama uğradığı felaketten sonra mantıklı düşünme yeteneğini kaybeden kişilere de yardımcı olmak gerek. Yakınlarını kaybeden kadınların yaşadıkları sürece kayıplarının yasını tutmaları beklenmemeli. Aksine bu kişilerin eski normal yaşantılarına dönebilmeleri için onlara yardımcı olunmalı. Ağlamamak, kaybedilen kişinin unutulduğu anlamına da gelmez. Kadın o kişiyle geçirdiği güzel günleri anarken, böyle güzel anılara sahip olabildiği için sevinmeli.UZMAN GÖZÜYLEKişilerin acılarını bastırmaya çalışmaları, ruh sağlığı açısından çok sakıncalı. Psikiyatristler, onlara başvuran hastalarının çoğunun bastırılmış duygularının kurbanı olduklarını belirtiyorlar. Acıların kadını olmak kadar, gerektiğinde acıları dışa vurmamak da ruh sağlığı açısından çok sakıncalı. Uzmanlar, özellikle kadınların büyük acılara bu şekilde göğüs germelerini doğru bulmuyorlar. Kadın, büyük bir kayba uğradığı zaman hiç çekinmeden ağlamalı, yüreğini saran üzüntüyü dışarı vurmalı. Küçük olaylar karşısında paniğe kapılan kadınların büyük acılara karşı nasıl böyle dayanıklı olabildikleri de ayrı bir araştırma konusu. Gerçek acıları yok saymak, kişinin kendini ve yakın çevresindekileri kısa bir süre için aldatabilmesini sağlıyor. Ama daha sonra olacakların herkese büyük zarar vereceğini belirtelim.Hastalıklar paylaşılmalıTehlikeli bir hastalığa yakalandığını öğrenen kadın ne yapmalı? İçindeki acıyı üzüntüyü gizlemeyi alışkanlık haline getiren kadın, hastalığını da yakınlarına açıklamak istemez. Fakat eninde sonunda durumunun bilinmesi gerekecektir. Ciddi hastalık teşhisi elbette kadını sarsacaktır. Duygularını, korku ve endişelerini ona en yakın olan kişilerle paylaşması doğru olur. Hastalığı atlatacağına inanmak ve hayata sımsıkı sarılmak, en etkili ilaçtan daha yararlı olacaktır. Eğer hastalanan kişi, kadının bir yakını ise, onun karşısına geçip durmadan gözyaşı dökmesi yanlış olur. Soğukkanlı davranmalı. Endişesini, sıkıntısını, hasta yakınına belli etmemeli. Yazan: Lauren PickerDerleyen: Azize Bergin/ Kelebek